ای کرده تو مهمانم در پیش درآ جانم

زان روی که حیرانم من خانه نمی دانم

ای گشته ز تو واله هم شهر و هم اهل ده

کو خانه نشانم ده من خانه نمی دانم

زان کس که شدی جانش زان کس مطلب دانش

پیش آ و مرنجانش من خانه نمی دانم

وان کز تو بود شورش می دار تو معذورش

وز خانه مکن دورش من خانه نمی دانم

من عاشق و مشتاقم من شهره آفاقم

رحم آر و مکن طاقم من خانه نمی دانم

ای مطرب صاحب صف می زن تو به زخم کف

بر راه دلم این دف من خانه نمی دانم

شمس الحق تبریزم جز با تو نیامیزم

می افتم و می خیزم من خانه نمی دانم